Βρισκόμενες και βρισκόμενοι σε μία πρωτοφανή πολιτική συγκυρία, όπου οι αντιφάσεις του νέο-φιλελεύθερου καπιταλισμού αναδεικνύονται ολοένα και περισσότερο, η επιθετική επέκταση του εντούτοις φαίνεται να παραμένει αμείωτη. Η ψήφιση του 4ου μνημονίου, λοιπόν, έρχεται να προστεθεί σε αυτό το συνεχές βαρβαρότητας κρατικών και υπερκρατικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας συνθέτοντας ένα πλαίσιο γενικευμένης εξαθλίωσης.

Πιο συγκεκριμένα, όσο και αν η αριστερή κρατική διαχείριση επιλέγει να αναδείξει κάποια ευτελή «αντίμετρα», τα οποία στο επόμενο διάστημα θα επιλέξει να παρουσιάσει ως κυβερνητικά επιτεύγματα, η νέα συμφωνία έρχεται να ενταχθεί στο γενικότερο πλαίσιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης των τελευταίων ετών. Η προβλεπόμενη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου στα 5.861 ευρώ θα έρθει να ενισχύσει την διευρυμένη ταξική ανισότητα στον κοινωνικό ιστό, ενώ η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας από κοινού με την απελευθέρωση της κυριακάτικης αργίας θα έρθει να καθυποτάξει περαιτέρω τους εργαζομένους σε ένα καθεστώς συνεχούς εργασιακής πειθάρχησης. Εκτός αυτών, η 4η μνημονιακή συμφωνία ανοίγει τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις λιγνιτικών μονάδων παραγωγής και ηλεκτρικής ενέργειας, επεκτείνοντας την υπερεμπορευματοποίηση των δημόσιων και κοινωνικών πόρων και αγαθών.

Γίνονται ξεκάθαρες, λοιπόν, από τα παραπάνω οι επιπτώσεις που επιφέρει η νέα συμφωνία στα πολλαπλά πεδία του κοινωνικού, πολύ περισσότερο όμως επιβεβαιώνει αυτό που σημειώναμε λίγους μήνες πιο πριν «Η αριστερά στην εξουσία, ειδικά αυτή την ιστορική περίοδο που διανύουμε, είναι ο βασικός πολιτικός και ηθικός αυτουργός για την υποχώρηση των ριζοσπαστικών μορφών κοινωνικής αντίστασης που αναδύθηκαν τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Πολύ περισσότερο δημιουργεί αισθήματα παραίτησης, προτίμησης του ατομικού δρόμου αντί του συλλογικού, εκτραχύνοντας φαινόμενα κοινωνικής απάθειας»

Ανάμεσα σε αυτή την συνθήκη όπου ο κόσμος του κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης επέλασης συνεχίζει την επέκτασή του το ανταγωνιστικό κίνημα καλείται να ψηλαφήσει την δική του απάντηση, σκιαγραφώντας τις αναγκαίες μορφές κοινωνικής αυτοθέσμισης, για τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Ήρθε η στιγμή που καλούμαστε να αντιπαλέψουμε τον διαφαινόμενο κοινωνικό ατομικισμό-κομφορμισμό και να τον μετουσιώσουμε σε νέες μορφές συλλογικής αντίστασης.

Πολιτική συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★

    Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η οποία εκδηλώθηκε πριν 8 χρόνια, άφησε το πιο βίαιο αποτύπωμά της στο διεθνή κοινωνικό ανταγωνισμό, επιφέροντας μία από τις πιο έντονες μορφές οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής βαρβαρότητας. Ένα εφιαλτικό καθεστώς συνεχούς φτωχοποίησης των από τα κάτω (μέσω της ακραίας επιβολής της λιτότητας), ενίσχυσης της ιεραρχίας (τόσο σε κρατικό, διακρατικό επίπεδο όσο και σε μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις) και εντεινόμενης καταστολής, από κοινού με την συνεχή αύξηση της ηδονιστικής υπερκατανάλωσης συνθέτουν την καθημερινότητα στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες ως επιβεβλημένη κανονικότητα. Στον απόηχο αυτής της συνθήκης γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης της αίγλης των εθνών-κρατών, πάνω στα οποία βασίστηκε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με την μεταφορά της ισχύος σε υπερεθνικούς μηχανισμούς επιβολής εξουσίας (Ευρωπαϊκή Ένωση). Η υπερανάπτυξη των γραφειοκρατικών θεσμών (λόγω της εντεινόμενης ιεραρχίας που ανα-παράγει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός), σε άμεση συνάρτηση με την υπέρμετρη φετιχοποίηση του εμπορεύματος στην υπερνεωτερική κοινωνία επιφέρουν την εξαθλίωση του υποκειμένου πέρα από το οικονομικό, σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο( βαθύς ατομικισμός, γενικευμένος ανταγωνισμός-κομφορμισμός, φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής). Τα αδιέξοδα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης είναι σήμερα πιο εμφανή από ποτέ.

    Σε εγχώριο επίπεδο η ανάδυση νέων κοινωνικών κινημάτων ( ενδεικτικά πλατείες 2011), τα οποία ψηλάφιζαν σε κάποιες τους εκφάνσεις μορφές αυτοοργάνωσης και κοινωνικής αυτοθέσμισης εν τέλει επι-καθορίστηκαν από την σταδιακή ανάδειξη της Αριστερής ανάθεσης στο προσκήνιο και την τελική άνοδο της στην εξουσία. Η κυβερνητική εναλλαγή από την κυνική ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ στο κεντρικό της πυρήνας αποτελεί την άλλη πτυχή του ίδιου νομίσματος, εν τούτοις έχει σημασία να αναλυθεί λόγω των πολιτικών και κοινωνικών επιπτώσεων, τις οποίες διαμορφώνει εκ νέου. Η επικράτηση και ενίσχυση του δόγματος περί μη ύπαρξης εναλλακτικής , η υπογραφή του 3^ου μνημονίου, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων και μία σειρά αλήτικων επεμβάσεων σε καταλήψεις στέγης, η συνακόλουθη επιθετική διαχείριση μεταναστευτικών πληθυσμών, αποτελούν μόνο κάποια ενδεικτικά παραδείγματα που αναδεικνύουν την αριστερή πτυχή διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού. Η αριστερά στην εξουσία, ειδικά αυτή την ιστορική περίοδο που διανύουμε, είναι ο βασικός πολιτικός και ηθικός αυτουργός για την υποχώρηση των ριζοσπαστικών μορφών κοινωνικής αντίστασης που αναδύθηκαν τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Πολύ περισσότερο δημιουργεί αισθήματα παραίτησης, προτίμησης του ατομικού δρόμου αντί του συλλογικού, εκτραχύνοντας φαινόμενα κοινωνικής απάθειας.

    Όλα αυτά θεωρούμε ότι περιγράφουν σε κάποιο μικρό βαθμό την κεντρική πολιτική συγκυρία, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Πάνω στις επιπτώσεις που παράγει σε διάφορες πτυχές της ζωής μας και βιώνουμε όλες και όλοι ειδικότερα σε τοπικό επίπεδο.

    Στο νησί της Λέσβου και πιο συγκεκριμένα στην Μυτιλήνη, όπου ζούμε, υπάρχουμε και δραστηριοποιούμαστε ως Πολιτική Συνέλευση, γινόμαστε μάρτυρες της ουσιαστικής μετατροπής του «σε γκρίζα ζώνη» από την κρατική και διακρατική αντιμεταναστευτική πολιτική που συντελείται λόγω της μαζικής μεταναστευτικής κίνησης της προηγούμενης περιόδου. Η αντανάκλαση αυτής της συνθήκης σε τοπικό επίπεδο δημιούργησε κοινωνικές εντάσεις , τις οποίες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι, εθνικιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αποκτήσουν την ελάχιστη κοινωνική απήχηση στη Λέσβο, με την «άτυπη» στήριξη πάντα της θεσμική έκφρασης της δεξιάς (την Νέα Δημοκρατία). Όσον αφορά την ντόπια αριστερά, πέρα του πολιτικού τέλματος που έχει εισέλθει, όταν δεν εξαντλείται σε μία στείρα καταγγελιολογία και συντεχνιακή λογική, αδυνατεί να υπερβεί τις κρατικιστικές αγκυλώσεις της, επιβεβαιώνοντας συνεχώς τον θεσμικό της ρόλο. Από την πλευρά του ο αναρχικός- αντιεξουσιαστικός χώρος, εντός του οποίου τοποθετούμαστε και εμείς, ενώ δίνει τον τόνο στις μαχητικές αντιστάσεις στο νησί, φαίνεται να εγκλωβίζεται στις αποσπασματικές δράσεις, αδυνατώντας να σκιαγραφήσει μία συνολική αφήγηση και τοποθέτηση πάνω στην ευρύτητα των ζητημάτων της πολιτικής συγκυρίας.

    Αυτό το πλαίσιο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη που νιώσαμε για την συγκρότηση μίας Πολιτικής Συνέλευσης, ανοιχτής προς την κοινωνία, η οποία θα επιχειρεί να τοποθετείται για τα σύνολο των ζητημάτων και των μορφών καταπίεσης που προκύπτουν στον πολιτικό ανταγωνισμό, όχι με την έννοια της «πρωτοπορίας» (μακριά από εύκολες λύσεις και τις αριστερίστικες τελεολογίες), αλλά περισσότερο της συμβολής στην υπόθεση της αυτοδιεύθυνσης στο σήμερα. Με αυτό τον τρόπο ευελπιστούμε να πυροδοτήσουμε χειραφετητικές κινηματικές αντιστάσεις, μπολιάζοντας την επαναστατική δράση με την ριζοσπαστική δημιουργικότητα. Με έμφαση στην διασπορά και την γείωση του λόγου μας σε τοπικό επίπεδο, επιθυμούμε να συμβάλουμε στο όραμα της κοινωνικής αυτοθέσμισης, για έναν άλλο κόσμο που πεισματικά θεωρούμε ότι είναι εφικτός.

    Ο τρόπος λειτουργίας της Συνέλευσης έχει οριζόντια και αντι-ιεραρχικά χαρακτηριστικά ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται ισότιμα μέσα από τις ανοιχτές τακτικές διαδικασίες όπου ο καθένας και η καθεμία μπορεί να τοποθετηθεί και να εκφέρει την άποψή του/της. Ο αμεσοδημοκρατικός τρόπος λήψης των αποφάσεων της Συνέλευσης επιλέγεται αντιπαραθετικά από το κυρίαρχο τρόπο ιεραρχικής οργάνωσης (του κράτους, των επιχειρήσεων κλπ), την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση και συμβαδίζει με την αξιακή εναντιωσή μας στους σύγχρονους κομματικούς φορείς και μηχανισμούς, τους παντός είδους εργατοπατέρας και τα αφεντικά. Πολύ περισσότερο η άμεση δημοκρατία αποτελεί εκείνο το υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης όπου συγκροτεί σε τέτοιο βαθμό το υποκείμενο, ταυτίζοντας την αυτονομία του συνόλου με την αυτονομία του ατόμου, ενδυναμώνοντας τις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας. Βασική θέση της Συνέλευσης αποτελεί η ανοιχτότητα των διαδικασιών της και η δημόσια ανακοίνωσή τους, ωστόσο κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική η μέριμνα συνοχής του πολιτικού λόγου που αρθρώνει και των πολιτικών αναλύσεων που παράγει. Η ανοιχτότητα της συνέλευσης δεν συνεπάγεται την συνεχή αμφισβήτηση θέσεων σε πολιτικές ή οργανωτικές αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κριτική, ο απολογισμός και η συνδιαμόρφωση σε ευρύτερα ζητήματα δεν είναι απαραίτητα και καθοριστικά για την Συνέλευση. Ωστόσο όλα τα μέλης της Συνέλευσης οφείλουν να μεριμνούν για την συνεχή ζύμωση και πολιτική αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

    Αποβλέποντας στην κοινωνική χειραφέτηση θεωρούμε αυτονόητη την οχύρωση της συνέλευσης από κυρίαρχες κατηγοριοποιήσεις, οι οποίες στρέφουν τους καταπιεσμένους τον έναν απέναντι στον άλλο, αναπαράγοντας το ρατσισμό και την ομοφοβία, γεννώντας με αυτό τον τρόπο επίπλαστους διαχωρισμούς. Αντίθετα, θεωρούμε απαραίτητη την ώσμωση με το διαφορετικό μέχρι το σημείο όπου οι κοινοί τόποι της ανθρωπότητας, δηλαδή οι ανεπτυγμένες μορφές συλλογικής ζωής θα χωράνε τους πάντες και δεν θα αποκλείουν κανέναν και καμία. Οι κοινωνικές σχέσεις δε πρέπει να διαμεσολαβούνται από διαχωρισμούς με βάση το φύλο ή την “φυλή”, αλλά πρέπει να χτίζονται πάνω στον αξιακό χάρτη της ισότητας, της αλληλεγγύης, της αγάπης, της φιλίας και της συντροφικότητας.

Ενάντια στην γενικευμένη καταπίεση, η κοινωνική ανα-δημιουργία της ζωής μας.

1^η Ανοιχτή Συνέλευση Τρίτη 4 Απρίλη 18:00 στην ΑΤΕ

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση★

Στις 30 Ιουνίου 2008 το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια δέχεται δολοφονική επίθεση από 15-20 χρυσαυγίτες, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό δυο ατόμων από μαχαίρι. Την Τρίτη 14/2 ,4 άτομα από το στέκι ,που βρίσκονταν εκεί την ώρα της επίθεσης, καλούνται να καταθέσουν ως μάρτυρες στη δίκη της Χρυσής Αυγής η οποία διώκεται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Η επίθεση αυτή είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που είχαν και άλλες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, όπως η επίθεση σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, σε Αιγύπτιους ψαράδες ,αυτοοργανωμένους χώρους και η δολοφονία των Φύσσα και Λουκμάν.

Σε περιόδους  φτωχοποίησης και γενικευμένης κρίσης ο φασισμός βρίσκει πεδίο δράσης από κοινού με το Κράτος , αποτελώντας τις περισσότερες φορές  την πιο βίαιη έκφανσή του. Η ενσάρκωσή του είτε ως νόμιμο πολιτικό κόμμα ,είτε ως παρακρατική συμμορία ή τάγμα εφόδου στοχεύει ενάντια σε  όλους και όλες αυτούς που βιώνουν την  ταξική εκμετάλλευση και την κοινωνική εξαθλίωση. Αγωνιστές, εργαζόμενοι, πρόσφυγες και μετανάστες αποτελούν στόχο των φασιστών κατά καιρούς με την ανοχή του κράτους και των μηχανισμών του.

Εμείς από τη μεριά μας, είμαστε βέβαιες και βέβαιοι πως η αστική δικαιοσύνη δεν μπορεί να δικάσει και να καταδικάσει τον φασισμό και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός ούτε δικάζεται, ούτε εκδημοκρατίζεται ,αλλά τσακίζεται στο δρόμο από τον κόσμο του αγώνα. Η μάχη ενάντια στο φασισμό, λοιπόν, δεν μπορεί να νοηθεί ξεκομμένη από τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, το ρατσιστικό μίσος, τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ως εκ τούτου η διαρκής μαχητικότητα ενάντια στην φασιστική απειλή οφείλει να αποτελέσει το κοινωνικό υπόδειγμα συνεχούς εξάλειψης του, μέχρι την ολική ισοπέδωσή  του.

Καμία ανοχή στο φασιστικό μίσος.

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★

Συνεχίζοντας τη κατρακύλα στο κατήφορο της ξεφτίλας, κυβέρνηση των Συριζα-Ανελ θέλει να απελάσει τον Μοχάμεντ Α. στο φασιστικό κράτος της Τουρκίας ενώ αυτός βρίσκεται στη 33η μέρα απεργίας πείνας.

Το τελευταίο διάστημα απλά έρχεται να επιβεβαιωθεί το εξής: ότι η κρατική αδυναμία και βαρβαρότητα δε πρόκειται να σταματήσει μέχρι να συμπαρασύρει όποιον-α αντιστέκεται με αξιοπρέπεια ενάντια στις καθημερινές συνθήκες θανάτου που βιώνει. Έναν αγώνα αξιοπρέπειας με αίτημα την χορήγηση πολιτικού ασύλου και την ακύρωση της απέλασης που εκκρεμεί εις βάρος του, κάνει εδώ και μέρες ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ.Α., που διανύει την 33η μέρα απεργία πείνας.

Ο Μοχάμεντ. Α. αναγκάστηκε να αφήσει τη χώρα του επειδή δεχόταν απειλές για τη ζωή του, γιατί επέλεξε να δημοσιοποιήσει ένα βίντεο με δολοφονίες οπαδών του Μόρσι από το στρατιωτικό καθεστώς. Ερχόμενος στην Ελλάδα έκανε αίτηση πολιτικού ασύλου, η οποία απορρίφθηκε. Αντί για πολιτικό άσυλο βγήκε εις βάρος του οδηγία απέλασης, ενώ μεταφέρθηκε χωρίς λόγο για κάμποσους μήνες στη Γ.Α.Δ. Λέσβου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει απεργία πείνας στις 13/12. Πριν από λίγες μέρες και αφού η υγεία του επιδεινώθηκε αρκετά, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί πρότειναν τη νοσηλεία του. Οι μπάτσοι τον μετέφεραν πάλι στην αστυνομική διεύθυνση για να του ανακοινώσουν ότι αυτές τις μέρες θα απελαθεί στη Τουρκία. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται και πάλι στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης ”Βοστάνειο”, στην ουσία υπό κράτηση, με τους μπάτσους να πιέζουν να λάβει εξιτήριο για να επισπεύσουν τη διαδικασία απέλασης.

Είναι ολοφάνερη η εκδικητική στάση του κράτους και της συγκυβέρνησης που εντείνει την αντιμεταναστευτική πολιτική καθώς από τη μια επιδεικνύει βλακώδη και επικίνδυνη αδυναμία να αντιμετωπίσει τον προ ολίγων ημερών παγετό στα κέντρα κράτησης μεταναστών/στριών, ενώ από την άλλη φέρεται εκδικητικά σε έναν άνθρωπο ξεριζωμένο από το τόπο του, στάση που υποδηλώνει την αντικοινωνική του φύση. Μην ξεχνάμε ότι δεν έχουν περάσει και πολλές μέρες από την αιχμαλωσία ενός 6χρονου παιδιού για να ασκηθεί πίεση προς τους επαναστάτες γονείς του. Όλα αυτά είναι μια απέλπιδα προσπάθεια της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού να παρατείνει το χρόνο της στην εξουσία, συνθλίβοντας παράλληλα τους αδύναμους.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται όμως είναι πως ο αγώνας του Μοχάμεντ Α. είναι μια ύψιστη πράξη διεκδίκησης, γιατί βάζει μπροστά και για όλους εμάς τους από τα κάτω το σώμα του, για να ξανακερδίσει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία που του έκλεψαν.

Να σταματήσουν οι απελάσεις όλων των μεταναστών/στριών.

Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Μοχάμεντ Α.

και άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του.

Νοσηλεία στο νοσοκομείο για όλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας.

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★

Η κυβέρνηση του ναι και του τρίτου μνημονίου ξέπεσε ακόμα πιο χαμηλά, όταν για να εκδικηθεί δυο επαναστάτες, αγωνιστές αποφάσισε να χρησιμοποιήσει, με ανήθικο τρόπο, το 6 χρόνο παιδί τους το οποίο κρατάει όμηρο σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο νοσοκομείο παίδων μακριά από τους γονείς του. Κίνηση που έρχεται να προστεθεί σε ένα συνεχές αυταρχικότητας  του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους πολιτικούς κρατουμένους.

Οι ίδιοι, Ν. Μαζιώτης και Π. Ρούπα, έχουν προβεί σε απεργία πείνας και δίψας, από κοινού με την Κ. Αθανασοπούλου, που συνελήφθη την ίδια μέρα με την Π.Ρούπα, για το αυτονόητο δικαίωμα του παιδιού να επιστραφεί σε συγγενείς πρώτου βαθμού. Τίμιοι συνεχιστές της μηδενικής ανοχής του Σαμαρά, η κυβέρνηση των Συριζα-Ανελ εξοντώνει όσους αγωνίζονται και τις οικογένειες τους, ενώ ταυτόχρονα φωτογραφίζεται με χρυσαυγίτες, δίνει κανάλια σε μαφιόζους (Μαρινάκης) και μέρα με τη μέρα σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό εκατομμυρίων ντόπιων και μεταναστών.

Τέλος, να επισημάνουμε πως η κοινωνία τρομοκρατείται μόνο από τις τράπεζες, τα μνημόνια, τις μειώσεις στις συντάξεις  και τον εργασιακό μεσαίωνα που της  έχουν επιβληθεί και γι’ αυτό γνωρίζει πολύ καλά ότι οι μόνοι τρομοκράτες  είναι  τα αφεντικά , οι μεγαλομαφιόζοι που συνδιαλέγονται καθημερινά με το κράτος, οι φασίστες που αγκαλιάζονται με την αστυνομία , όσοι και όσες καταπιέζουν ολοένα και περισσότερο τη ζωή και  την ύπαρξη μας.

Αμέριστη αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας και δίψας, Π. Ρούπα,
Ν. Μαζιώτη και Κ. Αθανασοπούλου.

Να δοθεί τώρα η κηδεμονία του παιδιού στους συγγενείς του και εν συνεχεία να επιτρέπεται κάθε συνάντηση του παιδιού με τους γονείς του.

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★