Ενάντια στην υποταγή και στην εξατομίκευση, η κοινωνική αυτοοργάνωση |Κείμενο-κάλεσμα για 6 Δεκέμβρη

 

Στις 6/12 ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή ήρθε να προστεθεί στον κατάλογο των κρατικών δολοφονιών μαζί με τα ονόματα του, επίσης, 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου.

Αμέσως μετά την δολοφονία πλήθος ετερόκλιτων υποκειμένων βρέθηκε στους δρόμους εκφράζοντας την δίκαιη οργή του απέναντι στην κρατική δολοφονία και στην κατασταλτική επίθεση σε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και οι πρώτες συγκρούσεις άρχισαν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας φανερώνοντας τα πρώτα σημάδια της εξέγερσης που θα ακολουθούσε. Σειρά πήραν οι καταλήψεις σε σχολεία,  πανεπιστήμια,  δημόσια κτίρια (π.χ. δημαρχεία) , όπου αποτέλεσαν τόπους συνάντησης των αγωνιζόμενων και τόπους πολιτικής ζύμωσης ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές και ταξικές αφετηρίες, που ψηλάφιζαν ζητήματα αυτοοργάνωσης και το πώς οραματίζονται έναν νέο κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης. Οι αγώνες των εξεγερμένων φανέρωναν με τον πιο εμφατικό τρόπο πως οι μέρες της παραίτησης και της υποταγής είχαν επέλθει ανεπιστρεπτί καθώς η ζωντάνια, η συντροφικότητα και η οικειοποίηση του δημόσιου χώρου αποτελούσαν έντονα χαρακτηριστικά εκείνων την ημερών. Χιλιάδες μαθητές μπόρεσαν και είδαν τον εαυτό τους στο πρόσωπο του δολοφονημένου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου προβαίνοντας άμεσα σε καταλήψεις των σχολείων τους, επιθέσεις στα  Α.Τ. των περιοχών τους και έχοντας καθημερινή παρουσία στο δρόμο συγκρουόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής αψηφώντας την τρομοϋστερία και την τρομολογνία, που προσπαθούσε να επιβάλει η ελληνική κυβέρνηση για να αποσυμπιέσει τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά , με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις εκατοντάδες συλλήψεις και «προληπτικές»  προσαγωγές , αλλά και την ωμή βία των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ.

Η χρονική συγκυρία της δολοφονίας Γρηγορόπουλου έρχεται ως επιστέγασμα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06-’07 και στην απαρχή της οικονομικής κρίσης στον ελλαδικό χώρο. Μια κρίσης που αποτύπωσε ακόμα πιο έντονα τις σχέσεις αντίθεσης  ανάμεσα στους καταπιεσμένους  και στους εξουσιαστές. Οι καταπιεσμένοι, που αποτελούσαν το κύριο εξεγερτικό υποκείμενο εκείνης της περιόδου και ο κόσμος του αγώνα, που με την συνεχή παρουσία τους στο δρόμο και σε μια διαρκή κατάσταση αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος έδειχναν τις διαθέσεις τους πως η ανατροπή του συστήματος είναι εφικτή, αλλά και απονοηματοδοτώντας την επίπλαστη ευημερία, δείχνοντας την αποστροφή τους στον καταναλωτισμό, καταστρέφοντας τράπεζες και βιτρίνες πολυεθνικών  καταστημάτων, και στο σύστημα εξουσίας έχοντας πολύμορφα και πλούσια εργαλεία ανάλυσης, αλλά και υλικής σύγκρουσης τονίζοντας πως ο Δεκέμβρης είναι «μια εικόνα από το μέλλον», όπως έγραφαν εμφατικά οι τοίχοι τότε δίνοντας ένα ισχυρό μήνυμα έμπνευσης για τους μετέπειτα αγώνες. Για αγώνες , οι οποίοι δεν θα περιορίζονται μόνο στα αυθόρμητα εξεγερσιακά ξεσπάσματα, αλλά που θα είναι συνολικότεροι ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και σχέσεις εξουσίας και θα δίνουν το μήνυμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο οποίος θα χτιστεί πάνω στην ισότητα και στην αλληλεγγύη των από τα κάτω.

Στον απόηχο όλων αυτών, ο Δεκέμβρης μπόρεσε και συσπείρωσε πλήθος κόσμου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, καθώς αυτός ο χώρος ήταν που έδωσε τον πιο δυναμικό τόνο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και μπόρεσε να πυροδοτήσει αντιστάσεις, βάζοντας ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ακηδεμόνευτων αγώνων και θέτοντας τη βάση για τα συλλογικά αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που θα ακολουθούσαν. Εγχειρήματα, τα οποία αποτέλεσαν χώρους εδαφικοποίησης των αγώνων μακριά από ιεραρχικές και πρωτοποριακές λογικές, που τότε απαξιούσαν για το νόημα της εξέγερσης και τόνιζαν πως «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι» (δηλώσεις γ.γ. του ΚΚΕ ). Ακόμη, γέννησε και μια γενιά, η οποία γαλουχήθηκε με τις τότε συγκρούσεις φετιχοποιώντας τη βία, χωρίς να θέτει ζητήματα κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά ανήγαγε σε μεγάλο βαθμό πρόσκαιρα και εύκαιρα θεαματικά ξεσπάσματα, τα οποία προβάλλονται στα δελτία ειδήσεων και ως στόχο έχουν την αποστροφή της κοινωνικής βάσης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Μια γενιά, η οποία αν και κατάφερε να αποτελέσει μαχητικό κομμάτι στην πιο μεγάλη εξέγερση στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση , δεν μπόρεσε να αποτελέσει πραγματική απειλή για το κράτος και το κεφαλαίο, αφού εξέλειπαν τα οργανωμένα αντικρατικά-αντικαπιταλιστικά και συλλογικά χαρακτηριστικά, που εν τέλει καταλήγει σε μια θεαματική και κενού πολιτικού νοήματος εσωστρεφή αναπαραγωγή δήθεν επαναστατικής βίας, άνευ περιεχομένου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, αλλά και σε πορείες και διαδηλώσεις, που το περιεχόμενο της βίας δεν συνδέεται με τους σκοπούς του συνολικότερου κοινωνικού μετασχηματισμού, αλλά εξαντλείται σε επιθέσεις σε στάσεις λεωφορείων και φανάρια, και αντικοινωνικές και αντικινηματικές λογικές και επιθέσεις σε άτομα του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος και στέκια, καταλήψεις που δεν συμμερίζονται τις ίδιες πολιτικές στρατηγικές. Όλες αυτές οι πρακτικές, λοιπόν, θεωρούμε πως ουδεμία σχέση έχουν με τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, καθώς προάγουν τον ατομισμό και τον ελιτισμό και αποστρέφονται τα όποια οργανωμένα και επαναστατικά χαρακτηριστικά δημιουργώντας κοινωνικό κανιβαλισμό στα κομμάτια των καταπιεσμένων.

Από την μεριά μας, οφείλουμε να κατανοήσουμε τα πλούσια εργαλεία που δίνει ο Δεκέμβρης και το πως οι αυθόρμητες εξεγέρσεις μπορούν να αποτελέσουν το ξεπέρασμα για την συνολικότερη κοινωνική επανάσταση και τον διαρκή αγώνα. Γιατί ο Δεκέμβρης, αν μη τι άλλο, αποτέλεσε κομβικό σημείο ενάντια στην παραίτηση και στην υποταγή, δείχνοντας πως η αλληλεγγύη είναι σύμμαχος των από τα κάτω και πως η ταξική και κοινωνική χειραφέτηση είναι ορατή αν πιστέψουμε στις δυνάμεις μας  και εναντιωθούμε στο καθεστώς του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, υπερβαίνοντας την παθητικότητα. Να μην αποτελέσει η 6 Δεκέμβρη άλλη μια μέρα επετειακού χαρακτήρα με ανέξοδες συγκρούσεις , αλλά το μήνυμα για τον συνεχόμενο αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, εμπλουτίζοντας τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στο παρόν και στο μέλλον.

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΡΟΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΑΓΩΝΑ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Κάλεσμα, 18:00 |  Στα κατειλημμένα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ( πρώην Κ.Ε.Π, απέναντι από την Νομαρχεία)

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *