Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η οποία εκδηλώθηκε πριν 8 χρόνια, άφησε το πιο βίαιο αποτύπωμά της στο διεθνή κοινωνικό ανταγωνισμό, επιφέροντας μία από τις πιο έντονες μορφές οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής βαρβαρότητας. Ένα εφιαλτικό καθεστώς συνεχούς φτωχοποίησης των από τα κάτω (μέσω της ακραίας επιβολής της λιτότητας), ενίσχυσης της ιεραρχίας (τόσο σε κρατικό, διακρατικό επίπεδο όσο και σε μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις) και εντεινόμενης καταστολής, από κοινού με την συνεχή αύξηση της ηδονιστικής υπερκατανάλωσης συνθέτουν την καθημερινότητα στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες ως επιβεβλημένη κανονικότητα. Στον απόηχο αυτής της συνθήκης γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης της αίγλης των εθνών-κρατών, πάνω στα οποία βασίστηκε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με την μεταφορά της ισχύος σε υπερεθνικούς μηχανισμούς επιβολής εξουσίας (Ευρωπαϊκή Ένωση). Η υπερανάπτυξη των γραφειοκρατικών θεσμών (λόγω της εντεινόμενης ιεραρχίας που ανα-παράγει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός), σε άμεση συνάρτηση με την υπέρμετρη φετιχοποίηση του εμπορεύματος στην υπερνεωτερική κοινωνία επιφέρουν την εξαθλίωση του υποκειμένου πέρα από το οικονομικό, σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο( βαθύς ατομικισμός, γενικευμένος ανταγωνισμός-κομφορμισμός, φαινόμενα απαξίωσης της πολιτικής). Τα αδιέξοδα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης είναι σήμερα πιο εμφανή από ποτέ.

    Σε εγχώριο επίπεδο η ανάδυση νέων κοινωνικών κινημάτων ( ενδεικτικά πλατείες 2011), τα οποία ψηλάφιζαν σε κάποιες τους εκφάνσεις μορφές αυτοοργάνωσης και κοινωνικής αυτοθέσμισης εν τέλει επι-καθορίστηκαν από την σταδιακή ανάδειξη της Αριστερής ανάθεσης στο προσκήνιο και την τελική άνοδο της στην εξουσία. Η κυβερνητική εναλλαγή από την κυνική ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ στο κεντρικό της πυρήνας αποτελεί την άλλη πτυχή του ίδιου νομίσματος, εν τούτοις έχει σημασία να αναλυθεί λόγω των πολιτικών και κοινωνικών επιπτώσεων, τις οποίες διαμορφώνει εκ νέου. Η επικράτηση και ενίσχυση του δόγματος περί μη ύπαρξης εναλλακτικής , η υπογραφή του 3^ου μνημονίου, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων και μία σειρά αλήτικων επεμβάσεων σε καταλήψεις στέγης, η συνακόλουθη επιθετική διαχείριση μεταναστευτικών πληθυσμών, αποτελούν μόνο κάποια ενδεικτικά παραδείγματα που αναδεικνύουν την αριστερή πτυχή διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού. Η αριστερά στην εξουσία, ειδικά αυτή την ιστορική περίοδο που διανύουμε, είναι ο βασικός πολιτικός και ηθικός αυτουργός για την υποχώρηση των ριζοσπαστικών μορφών κοινωνικής αντίστασης που αναδύθηκαν τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Πολύ περισσότερο δημιουργεί αισθήματα παραίτησης, προτίμησης του ατομικού δρόμου αντί του συλλογικού, εκτραχύνοντας φαινόμενα κοινωνικής απάθειας.

    Όλα αυτά θεωρούμε ότι περιγράφουν σε κάποιο μικρό βαθμό την κεντρική πολιτική συγκυρία, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Πάνω στις επιπτώσεις που παράγει σε διάφορες πτυχές της ζωής μας και βιώνουμε όλες και όλοι ειδικότερα σε τοπικό επίπεδο.

    Στο νησί της Λέσβου και πιο συγκεκριμένα στην Μυτιλήνη, όπου ζούμε, υπάρχουμε και δραστηριοποιούμαστε ως Πολιτική Συνέλευση, γινόμαστε μάρτυρες της ουσιαστικής μετατροπής του «σε γκρίζα ζώνη» από την κρατική και διακρατική αντιμεταναστευτική πολιτική που συντελείται λόγω της μαζικής μεταναστευτικής κίνησης της προηγούμενης περιόδου. Η αντανάκλαση αυτής της συνθήκης σε τοπικό επίπεδο δημιούργησε κοινωνικές εντάσεις , τις οποίες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι, εθνικιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αποκτήσουν την ελάχιστη κοινωνική απήχηση στη Λέσβο, με την «άτυπη» στήριξη πάντα της θεσμική έκφρασης της δεξιάς (την Νέα Δημοκρατία). Όσον αφορά την ντόπια αριστερά, πέρα του πολιτικού τέλματος που έχει εισέλθει, όταν δεν εξαντλείται σε μία στείρα καταγγελιολογία και συντεχνιακή λογική, αδυνατεί να υπερβεί τις κρατικιστικές αγκυλώσεις της, επιβεβαιώνοντας συνεχώς τον θεσμικό της ρόλο. Από την πλευρά του ο αναρχικός- αντιεξουσιαστικός χώρος, εντός του οποίου τοποθετούμαστε και εμείς, ενώ δίνει τον τόνο στις μαχητικές αντιστάσεις στο νησί, φαίνεται να εγκλωβίζεται στις αποσπασματικές δράσεις, αδυνατώντας να σκιαγραφήσει μία συνολική αφήγηση και τοποθέτηση πάνω στην ευρύτητα των ζητημάτων της πολιτικής συγκυρίας.

    Αυτό το πλαίσιο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη που νιώσαμε για την συγκρότηση μίας Πολιτικής Συνέλευσης, ανοιχτής προς την κοινωνία, η οποία θα επιχειρεί να τοποθετείται για τα σύνολο των ζητημάτων και των μορφών καταπίεσης που προκύπτουν στον πολιτικό ανταγωνισμό, όχι με την έννοια της «πρωτοπορίας» (μακριά από εύκολες λύσεις και τις αριστερίστικες τελεολογίες), αλλά περισσότερο της συμβολής στην υπόθεση της αυτοδιεύθυνσης στο σήμερα. Με αυτό τον τρόπο ευελπιστούμε να πυροδοτήσουμε χειραφετητικές κινηματικές αντιστάσεις, μπολιάζοντας την επαναστατική δράση με την ριζοσπαστική δημιουργικότητα. Με έμφαση στην διασπορά και την γείωση του λόγου μας σε τοπικό επίπεδο, επιθυμούμε να συμβάλουμε στο όραμα της κοινωνικής αυτοθέσμισης, για έναν άλλο κόσμο που πεισματικά θεωρούμε ότι είναι εφικτός.

    Ο τρόπος λειτουργίας της Συνέλευσης έχει οριζόντια και αντι-ιεραρχικά χαρακτηριστικά ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται ισότιμα μέσα από τις ανοιχτές τακτικές διαδικασίες όπου ο καθένας και η καθεμία μπορεί να τοποθετηθεί και να εκφέρει την άποψή του/της. Ο αμεσοδημοκρατικός τρόπος λήψης των αποφάσεων της Συνέλευσης επιλέγεται αντιπαραθετικά από το κυρίαρχο τρόπο ιεραρχικής οργάνωσης (του κράτους, των επιχειρήσεων κλπ), την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση και συμβαδίζει με την αξιακή εναντιωσή μας στους σύγχρονους κομματικούς φορείς και μηχανισμούς, τους παντός είδους εργατοπατέρας και τα αφεντικά. Πολύ περισσότερο η άμεση δημοκρατία αποτελεί εκείνο το υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης όπου συγκροτεί σε τέτοιο βαθμό το υποκείμενο, ταυτίζοντας την αυτονομία του συνόλου με την αυτονομία του ατόμου, ενδυναμώνοντας τις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας. Βασική θέση της Συνέλευσης αποτελεί η ανοιχτότητα των διαδικασιών της και η δημόσια ανακοίνωσή τους, ωστόσο κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική η μέριμνα συνοχής του πολιτικού λόγου που αρθρώνει και των πολιτικών αναλύσεων που παράγει. Η ανοιχτότητα της συνέλευσης δεν συνεπάγεται την συνεχή αμφισβήτηση θέσεων σε πολιτικές ή οργανωτικές αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κριτική, ο απολογισμός και η συνδιαμόρφωση σε ευρύτερα ζητήματα δεν είναι απαραίτητα και καθοριστικά για την Συνέλευση. Ωστόσο όλα τα μέλης της Συνέλευσης οφείλουν να μεριμνούν για την συνεχή ζύμωση και πολιτική αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

    Αποβλέποντας στην κοινωνική χειραφέτηση θεωρούμε αυτονόητη την οχύρωση της συνέλευσης από κυρίαρχες κατηγοριοποιήσεις, οι οποίες στρέφουν τους καταπιεσμένους τον έναν απέναντι στον άλλο, αναπαράγοντας το ρατσισμό και την ομοφοβία, γεννώντας με αυτό τον τρόπο επίπλαστους διαχωρισμούς. Αντίθετα, θεωρούμε απαραίτητη την ώσμωση με το διαφορετικό μέχρι το σημείο όπου οι κοινοί τόποι της ανθρωπότητας, δηλαδή οι ανεπτυγμένες μορφές συλλογικής ζωής θα χωράνε τους πάντες και δεν θα αποκλείουν κανέναν και καμία. Οι κοινωνικές σχέσεις δε πρέπει να διαμεσολαβούνται από διαχωρισμούς με βάση το φύλο ή την “φυλή”, αλλά πρέπει να χτίζονται πάνω στον αξιακό χάρτη της ισότητας, της αλληλεγγύης, της αγάπης, της φιλίας και της συντροφικότητας.

Ενάντια στην γενικευμένη καταπίεση, η κοινωνική ανα-δημιουργία της ζωής μας.

1^η Ανοιχτή Συνέλευση Τρίτη 4 Απρίλη 18:00 στην ΑΤΕ

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση★