Επειδή, εμείς πιστεύουμε πως, αντίθετα με τον πανικό και το ψέμα, η ψυχραιμία και η λογική είναι πραγματικά ακαταμάχητες, θα προσπαθήσουμε να τοποθετηθούμε με αυτά τα εργαλεία πάνω στις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό στη Ελλάδα και τη Λέσβο, με φόντο το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα.

Καθόλου δεν μας εντυπωσιάζει που το έλλειμμα αποπροσανατολιστικών αντιπολιτευτικών θεμάτων και επιχειρημάτων έχει οδηγήσει τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα σε τέτοιο σημείο πολιτικού ξεπεσμού, ώστε οι «συγκρούσεις» πλέον να καταρρέουν στα στενά όρια μεταξύ του: αν υπάρχει κράτος στα Εξάρχεια, και του αν θα «ισλαμοποιηθεί» η Ελλάδα από «ορδές» οκτάχρονων προσφυγόπουλων και εξαθλιωμένων μεταναστών. Και δεν μας εντυπωσιάζει, καθώς είναι φανερό ότι όλοι και όλες έχουμε πλέον καταλάβει, πως η μοναδική διαφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από την αντιπολίτευση της ΝΔ είναι πως έχουν μετονομάσει την «τρόικα» σε «θεσμούς» . Οι πολιτικές όμως, σε επίπεδο εργασιακών συνθηκών, κοινωνικών παροχών, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, δημόσιας και δωρεάν παιδείας, περικοπής συντάξεων, πλειστηριασμών, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές καταδεικνύουν με κωμικό τρόπο τις μηδενικές αντιστάσεις της πρώτης ”αριστερής” κυβέρνησης στην ακραία και εντεινόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που μέχρι πρότινως εφάρμοζε η ΝΔ.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, οι ρατσιστικές συμφωνίες και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές της κυβέρνησης είναι το «χωράφι» των φασιστικών συμπεριφορών και η πρώτη του «σπορά» δεν είναι άλλη, από τα καλέσματα «ενάντια στην ισλαμοποίηση της Ελλάδας». Εκτός από τις σκηνές απείρου κάλους που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας με χυδαιότερες φυσικά εκείνες του Ωραιοκάστρου, και στη Λέσβο είχαμε την δυστυχία να γίνουμε μάρτυρες μιας χονδροειδέστατης αντιπολίτευσης από την ντόπια (ακρο)δεξιά. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα debate με διακύβευμα, το ποιο από τα δυο αυτά κόμματα είναι ικανό για την πιο αλήτικη και απάνθρωπη πολιτική.

Επειδή. λοιπόν, στις εποχές των γκρεμισμένων μύθων και της μεγάλης απελπισίας είναι πιο εύκολο να τρυπώσει και να καρποφορήσει το «μικρόβιο» της αμφισβήτησης, του αναστοχασμού και της συνειδητοποίησης της δύναμής μας,  γι’ αυτό και αυτές οι εποχές ενεργοποιούν επιτακτικότερα τις εξουσίες ώστε να αντιπαραβάλουν επιτυχώς την κουλτούρα της υποταγής και του φόβου. Μια κουλτούρα που επιτυγχάνετε με την επίκληση στην εθνική ενότητα. Μια αφήγηση που προσπαθεί να μας πείσει λοιπόν, ότι όλοι οι Έλληνες πρέπει να ενωθούμε ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Την Ελλάδα όμως, όπως και κάθε χώρα την διαχειρίζεται ένας συρφετός από μεγαλοαφεντικά, δολοφόνους τραπεζίτες, διπλοθεσίτες πολιτικούς,  χουντοστρατιωτικούς, μαφιόζους καναλάρχες, «επιφανείς» πρεζεμπόρους, υπάκουους δημοσιογράφους, χρηματιζόμενες δικαστίνες, χρυσοποίκιλτους αρχιεπισκόπους, μαχαιροβγάλτες κομματικούς οπαδούς, αιμοδιψείς αστυνομικούς, μικροαφεντικά που απειλούν με απολύσεις όποια και όποιον τολμήσει να διεκδικήσει τα αυτονόητα, ενώ η λίστα δεν έχει τελειωμό. Και εμείς αναρωτιόμαστε τι το κοινό έχουμε με αυτούς εκτός απ’ την ίδια εθνικότητα; Το η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» λοιπόν, δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι οι Έλληνες και οι ξένοι εξαθλιωμένοι και εξαθλιωμένες υποτελείς θα ανήκουμε, χωρίς αντιδράσεις, στους ντόπιους αφέντες.

Η προσπάθεια αυτή παραπλάνησης και καθυπόταξης, γειώνεται στο σήμερα με αυτό που λέμε «ισλαμοφοβία». Ο «κοινός εχθρός» είναι οι κατατρεγμένοι πρόσφυγες και οι εξαθλιωμένες μετανάστριες. Πρωτεργάτης στη διάχυση της ισλαμοφοβίας αρχικά χρίστηκε ο πολιτευόμενος με την ντόπια ΝΔ, Α. Κουτσαντώνης που δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα καλοταϊσμένο προσκοπάκι του Χ. Αθανασίου, του βουλευτή που απολαμβάνει την εκτίμηση όλων των, δικών του, ρουσφετοευλογημένων του νησιού, ενώ προκαλεί αηδία σε όλους τους υπόλοιπους. Στο παιχνίδι των εντυπώσεων ήταν ήδη από πολύ νωρίς για να προλειάνουν το έδαφος με συστηματική διοχέτευση εξόφθαλμα ψευδών ειδήσεων, ντόπιοι δημοσιογραφίσκοι από τους οποίος ξεχώρισαν ο Παπούκας και ο Συνάνης. Ιδιαίτερα, ο «ανεξάρτητος» πρώην πολιτευόμενος με την ΝΔ, Γ. Συνάνης, ενεργητικότατος όλο τον περασμένο χρόνο αποτέλεσε έναν περιφερόμενο θίασο που επιδιδόταν σε φτηνούς θεατρινισμούς μπροστά από κατασκευασμένες από τον ίδιο ειδήσεις, μπας και του πετάξουν κανένα κοκαλάκι δημοσιότητας οι, πανελλαδικής εμβέλειας, λακέδες Μπογδάνοι. Όλοι αυτοί και τα ψέματά τους ανέστησαν τη «μουδιασμένη» πατριωτική κίνηση, το προκάλυμμα της χρυσής αυγής στο νησί (που αναγκάστηκε να αλλάξει όνομα γιατί αλλιώς δεν φτούραγε), με τα γνωστά αποτελέσματα των κρυμμένων εθνικιστικών καλεσμάτων σε υποστολές σημαιών, των θρασύδειλων φασιστικών επιθέσεων σε αλληλέγγυες μέσα από την πορεία των κατοίκων της Μόριας και των ρατσιστικών λουκέτων σε σχολεία.

Αυτοί και αυτές που κυρίως επιδίδονταν σε εθνικιστικούς αλαλαγμούς αποτελούνται από γνωστούς και γνωστές χρυσαυγίτες και χρυσαυγίτισσες που την κεντρική τους δραστηριότητα μέχρι πρότινος μονοπωλούσε ο ηδονισμός στη θέα φωτογραφιών με καμένα πτώματα στο Άουσβιτς και με «ελληνικότατους» χολιγουντιανούς μπρατσομένους σπαρτιάτες, αφού είναι περιθωριοποιημένοι από την κοινωνία της Λέσβου. Όμως με την ευλογιά της ντόπιας ΝΔ τώρα βρήκαν πεδίο και κάλυψη για να επιδοθούν στην ανυπόστατη ρατσιστική συνθηματολογία τους. Το άλλο κομμάτι και το πιο επικίνδυνο είναι αυτό που δεν επιδεικνύει καμία σβάστικά, αλλά οικειοποιείται όλη τη τρομολαγνική και ρατσιστική ρητορική της. Αυτό που αποτελείτε από φιλοχρήματους εμπόρους του φόβου και που μεταπηδάει από «αλληλέγγυο στους πρόσφυγες» σε αυτόκλητο προστάτη των σχολείων όταν δεν έχει άλλο κέρδος. Αυτό που θα κηρύξει «πόλεμο» στις ΜΚΟ ενώ τμήμα του όχλου του εργάζεται σε αυτές. Που θέλει να βροντοφωνάξει με όλη του τη δύναμη το «έξω οι ξένοι… εκτός αν είναι πλούσιοι». Είναι αυτοί και αυτές που μέχρι πρότινος είμασταν πεπεισμένοι πως η λασπολογία που έριχναν εναντίων μας, εναντίων των ειλικρινών αλληλέγγυων, για τους υποτιθέμενους «χορούς εκατομμυρίων» μας, ήταν προϊόν των κατάπτυστων κομματικών τους σκοπιμοτήτων. Όμως, με αηδία πλέον καταλαβαίνουμε πως απλά δεν είναι ικανοί και ικανές να αντιληφθούν τις ανιδιοτελείς και χωρίς οικονομικό κέρδος πράξεις αλληλεγγύης. Είναι μικρόνοοι και μικρόνοες. Δεν σκαμπάζουν από αγάπη.

Ξέρουμε πολύ καλά το ποιόν αυτών που μας κατηγορούν. Είναι οι κρεπετζήδες που πουλούσαν πέντε ευρώ τη φόρτιση του κινητού. Όλοι αυτοί και αυτές που «φύτρωσαν» ταξιδιωτικά γραφεία από το πουθενά μαζί με τους ζακχαρόπληκτους που επιδίδονταν σε πολύ κακών ερμηνειών γκεσταριλίκια σε βιντεάκια του Συνάνη και τους χουντικούς ιδιοκτήτες εστιατορίων. Οι εργολάβοι των χρυσορυχείων catering στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλοι αυτοί, οι «επιφανείς δήμιοι», πρωτοστατήσαν στις, εθνικιστικά επιφορτισμένες, υποστολές και στέκονταν αγκαλιά με γνωστούς «ευεργέτες» του νησιού. Με το καρακιτσαριό των βυσματιών της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ και τους διάφορους Δαγκλίδες και Βουνάτσους. Με αυτούς που φωνασκούν για την καταστροφή του τουρισμού του νησιού λόγω του προσφυγικού, χωρίς να λένε είτε εσκεμμένα, είτε από βλακώδη άγνοια, πως για την πτώση του τουρισμού φέτος, ίσως και καθοριστικότερα να επέδρασε η ταραχώδης κατάσταση της γειτονικής Τουρκίας, με τις αμέτρητες βομβιστικές επιθέσεις, το στρατιωτικό πραξικόπημα και την καταστολή που το ακολούθησε. Είναι όλοι αυτοί, που αφού γέμισαν τις τσέπες τους σε βάρος των μεταναστών και των μεταναστριών, μετά τη συνθήκη Ε.Ε- Τουρκίας και τη συνεπακόλουθη μείωση της μεταναστευτικής κίνησης, άρχισαν να διοχετεύουν το εσωτερικευμένο ρατσιστικό και ξενοφοβικό τους μίσος, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να αισχροκερδούν, τουλάχιστον με την ίδια ένταση, στις πλάτες των προσφύγων. Όλος αυτός ο βούρκος ας μοιράσει τα παχυλά κέρδη του για να βοηθήσει τους όντως πληγέντες από τον τουρισμό, αλλιώς, ας μας κάνει τη χάρη να σωπάσει για πάντα. Δεν μπορούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για τους συμπολίτες τους αυτοί που έχουν πάρει εργολαβία την καταστροφή τους. Μόνο για την τσέπη τους και τις κομματικές τους καριέρες κόπτονται.

Η ρητορική του: «για τους Έλληνες όμως γιατί δεν κάνετε τίποτα» μας θυμίζει επικίνδυνα την «λογική» των μικροπρεπών φιλάργυρων ντόπιων που επιτίθονταν στους τότε ξεριζωμένους «τουρκόσπορους» Μικρασιάτες και τις «παστρικές» Μικρασιάτισσες το 1922. Που τους έβριζαν χυδαία, τους έκαιγαν τα καταλύματα και τους δολοφονούσαν για να «φάνε» τα χωράφια που παραχωρήθηκαν σε αυτούς από το ελληνικό κράτος ώστε να χτίσουν τις ζωές τους κάπου. Είναι αυτοί που προτιμούν να αρπάξουν τα λιγοστά υπάρχοντα των εξαθλιωμένων γιατί είναι οι εύκολοι στόχοι. Αφού, το να διεκδικήσουν τη ζωή τους ενάντια σε αυτούς που πραγματικά την καταληστεύουν, ενάντια στις κυβερνήσεις, τις τράπεζες, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά τους, θα χρειαζόταν θυσίες. Να μην ανησυχούν για κανένα μετανάστη και μετανάστρια για την αλλοίωση του «πολιτισμού» τους οι προαναφερθέντες. Γιατί τον «πολιτισμό» των μικρόψυχων μισανθρώπων, έχουμε αναλάβει εμείς υπεύθυνα από καιρό να τον αλλοιώσουμε μέχρι τον τελειωτικό αφανισμό του.

Όλο αυτό το θλιβερό τσούρμο όμως που τα έβαλε με τους μετανάστες και τις μετανάστριες για να μην υποστεί το ίδιο την δίκαιη δυσαρέσκεια της κοινωνίας,  δεν καταφέρνει σε καμία περίπτωση να ηγεμονεύσει στις συνειδήσεις μας. Δεν κέρδισαν οι κανίβαλοι ακόμα αυτό το τόπο και ούτε πρόκειται όσο εμείς αναπνέουμε. Αυτό που τρομάζει τους υπάνθρωπους περισσότερο από όλα είναι ότι δεν μπορούν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους. Όμως, πρέπει να ξέρουμε όλοι και όλες πως η επιλογή της αδιαφορίας, όταν οι ισχυροί επιτίθενται στους αδύναμους, δεν υποδηλώνει ουδετερότητα, αλλά επιλογή θέσης. Αυτήν του ισχυρού. Δεν θα επιτρέψουμε να σηκώσουν χέρι στους μετανάστες και τις μετανάστριες γιατί είναι σαν να τους αφήνουμε να επιτεθούν σε εμάς. Έχουμε πολύ περισσότερα κοινά με τους εξαθλιωμένους φτωχούς αδερφούς και αδερφές μας παρά με τους απάνθρωπους φιλάργυρους. Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων γιατί είναι άνθρωποι της τάξης μας, είναι άνθρωποι της κοινωνικής μας θέσης. Και μαζί τους θα πολεμήσουμε τόσο τους δήθεν αγανακτισμένους «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» όσο και τους ανθρώπους δίχως μνήμη ως προς τους αγώνες των κοινωνικών κινημάτων «Είμαι αριστερός, αλλά…»

Βέβαια, αν κοιτάξουμε ψύχραιμα τα γεγονότα μπορούμε να δηλώσουμε με ευχαρίστηση πως τα αντιρατσιστικά αντανακλαστικά της ντόπια κοινωνίας ήταν πολύ ανεπτυγμένα και ποιοτικότερα από ότι σε ανάλογες περιπτώσεις σε αλλά μέρη της Ελλάδας.  Αυτό το νησί φέρει σε μεγάλο βαθμό επάξια τον τίτλο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.

Ο  δικός μας κόσμος είναι αυτός που αποτελείται από τους υπέροχους ανθρώπους που ανοίγουν φιλόξενα τα σπίτια τους στους κυνηγημένους αυτού του κόσμου, από τους ακατέργαστους αντιφασίστες μπαρμπάδες του Μανταμάδου, τις πεισματάρες αντιρατσίστριες δασκάλες του Αφάλωνα, τους ρομαντικούς παραμυθάδες της Καλλονής, τους ακούραστους υπερήλικες οδηγούς αγροτικών που είναι φορτωμένα με αλληλεγγύη, τις νανουρίστρες γιαγιάδες και τους ετοιμοπόλεμους ψαράδες της σκάλας Συκαμιάς, τους συνειδητοποιημένους μάγειρες των δρόμων, τις πιτσιρίκες που μοιράστηκαν τα παιχνίδια τους με τα προσφυγόπουλα, με όλους και όλες που αδιαμεσολάβητα οργανώνουν την αλληλεγγύη όπου και αν βρίσκονται. Και για αυτόν τον κόσμο, ούτε που περνάει από το μυαλό των βολεμένων φωνακλάδων, τι είμαστε διατεθειμένοι και διατεθειμένες να κάνουμε για να τον υπερασπιστούμε. Ας δηλώνει ο καθένας και η κάθε μια ότι θέλει για το τι είναι. Γιατί πάνω από όλα αυτή η μάχη είναι η αυτονόητη μάχη του κόσμου που υπερασπίζετε τη ζωή, ενάντια σε όλους αυτούς που ονειρεύονται μόνο το θάνατο. Και αυτή τη μάχη θα την κερδίσουμε.

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★