Κείμενο εισήγησης στην εκδήλωση“6 Δεκέμβρη – ημέρα αντίστασης και μνήμης ενάντια στην κρατική καταστολή και οι απαντήσεις του κινήματος”.

Στις 6/12 ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή ήρθε να προστεθεί στον κατάλογο των κρατικών δολοφονιών μαζί με τα ονόματα του , επίσης, 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου. Ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης, όπως παλαιότερα ο Μελίστας (Καλτέζας 1985), δεν ήταν ο “τρελός” της αστυνομίας, αλλά το ένοπλο χέρι της λογικής της: “Εγώ είμαι το κράτος”. Δεν είναι οι εξαιρέσεις των επονομαζόμενων «μεμονωμένων περιστατικών», αλλά οι ήρωες του καθεστώτος που αποτελούν την προσωποποίηση του κτήνους. . Η κοινωνική οργή ξεχείλισε και η βίαιη εξέγερση που ακολούθησε διέλυσε τις όποιες αυταπάτες, ότι το υπάρχον καθεστώς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας βασίζεται στη συναίνεση της κοινωνίας.

Η πρωτοφανής εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έφερε σιωπή και αμηχανία σε αυτούς που πίστευαν ότι είναι αδύνατη μια τόσο μαζική κοινωνική αντίδραση. Έφερε το καθεστώς σε τόσο δύσκολη θέση, που αναρωτιόντουσαν όλοι αν πρέπει να επιβληθεί στρατιωτικός νόμος. Το βάθος και η έκταση των γεγονότων ήταν αποτέλεσμα συσσωρευμένης κοινωνικής οργής που υπόβοσκε εδώ και χρόνια στους κόλπους της κοινωνίας.

Αμέσως μετά την δολοφονία πλήθος ετερόκλιτων υποκειμένων βρέθηκε στους δρόμους εκφράζοντας την δίκαιη οργή του απέναντι στην κρατική δολοφονία και στην κατασταλτική επίθεση σε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και οι πρώτες συγκρούσεις άρχισαν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας φανερώνοντας τα πρώτα σημάδια της εξέγερσης που θα ακολουθούσε. Η εξέγερση, πλέον, δεν θα ήταν ουτοπία. Σειρά πήραν οι καταλήψεις σε σχολεία,  πανεπιστήμια,  δημόσια κτίρια (π.χ. δημαρχεία) , στη ΓΣΕΕ, όπου αποτέλεσαν τόπους συνάντησης των αγωνιζόμενων και τόπους πολιτικής ζύμωσης ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές και ταξικές αφετηρίες, που ψηλάφιζαν ζητήματα αυτοοργάνωσης και το πώς οραματίζονται έναν νέο κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης. Απέναντι στη θωράκιση του κράτους, το κίνημα μπόρεσε και δημιούργησε δομές, βάζοντας τις ρωγμές εκείνες που θα μπορούσαν να αποτυπώσουν την αλληλεγγύη των από τα κάτω συγκροτώντας τα υλικά αντι-παραδείγματα που έπρεπε να ανθίσουν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη, λοιπόν, ήταν ένα καλό μήνυμα για ότι πρόκειται να επακολουθήσει. Και το μήνυμα το είχαν λάβει σε όλο τον πλανήτη: αυτή η εξέγερση ήταν μόνο η έναρξη μιας μεγαλύτερης και σφοδρότερης κοινωνικής σύγκρουσης.

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε ως επιστέγασμα της οξυμένης κρατικής καταστολής στους αγώνες εκείνης της περιόδου και σηματοδοτεί μια νέα πολιτική εκ μέρους του κράτους με αυτήν την εντατικοποίηση της αυταρχικότητας και της καταστολής ορίζοντας το πέρασμα σε μια ακόμα πιο κτηνώδη επιβολή της στον κοινωνικό ιστό. Ένα χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας θα δηλώσει πως οι αστυνομικοί που δέχονται επιθέσεις έχουνε ευαίσθητο νευρικό σύστημα, και μπορεί να βγάλουνε και όπλο, υπονοώντας τη χρήση ένοπλης βίας. Μετά από εκείνη την προειδοποίηση η δολοφονία Γρηγορόπουλου απλά ήρθε να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του Υπουργού.  Η χρονική συγκυρία αυτής της δολοφονίας έρχεται ως επιστέγασμα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06-’07 και στην απαρχή της οικονομικής κρίσης στον ελλαδικό χώρο και με την εξέγερση του ’08  εγκαινιάζεται μια ”νέα εποχή” στην Ελλάδα, με την επίθεση στον ακατάσχετο καταναλωτισμό και την επίπλαστη ευημερία, στη κανονικότητα, στο πολιτικό καθεστώς. Γι’ αυτό και ήρθε να αναπτύξει το ερώτημα του πως θα συνεχίσουμε να ζούμε, σε μια στιγμή που η οικονομική ευημερία ήταν στην πιο ολοκληρωμένη της φάση. Γι’ αυτό και επέλεξε να καταστρέψει: γιατί η αφθονία των εμπορευμάτων αποτύπωνε την ανυπόφορη φτώχεια της ζωής· γιατί η φτώχεια ήταν, και εξακολουθεί να είναι, πριν απ’ όλα υπαρξιακή. Ταυτόχρονα και με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης χρέους ανθίζουν τα κοινωνικά κινήματα και ανταποκρίνονται στο σινιάλο της εξέγερσης του ’08 και την ακραία έκρηξη πολιτικοποίησης που πήρε μέρος στο δημόσιο χώρο της χώρας. Με την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου εμφανίστηκαν με κραυγαλέο τρόπο οι ταξικές αντιθέσεις μιας υπνωτισμένης κοινωνίας που ζούσε υπό τη ψευδαίσθηση της εθνικής ”ενότητας”. Το 2008 οι εξεγερμένοι έστειλαν το μήνυμα ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν ήταν ένα απλό ατύχημα, αλλά η ολοκληρωμένη αποτύπωση της ουσίας του κράτους και της θανατοπολιτικής του. Άμεσος, έμμεσος, ύπουλος, αυτοκτονικός, αυτοί οι σημαντικοί θάνατοι που αποπνέουν την κυρίαρχη ιδεολογία ότι κάπου στο βάθος φταίμε κι εμείς για τον θάνατό μας. Το κράτος που δολοφονεί καθημερινά, άλλοτε με σφαίρες και άλλοτε με τις πολιτικές του, που  καταδικάζει ανθρώπους στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, που παίρνει μέτρα νεοφιλελεύθερης προσαρμογής όπως τα έπαιρνε και τότε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση του 8ώρου, αύξηση του ορίου ασφαλίσεων, συρρίκνωση του ασφαλιστικού συστήματος χάνοντας στην πραγματικότητα την κοινωνική συναίνεση και έχοντας ως μόνο μέσο για τη διασφάλιση της κοινωνικής υποταγής την αστυνομική βία, την αστυνομοκρατία και την τρομοκρατία.

Το κράτος παρά το αρχικό του σάστισμα σχεδίασε και υλοποίησε μέτρα αντι-εξέγερσης που στόχο είχαν να εκτονώσουν την κοινωνική οργή από τη μία, αλλά και την άσκηση ωμής καταστολής και τρομοκρατίας. Από την άλλη μεριά, οι αγώνες των εξεγερμένων φανέρωναν με τον πιο εμφατικό τρόπο πως οι μέρες της παραίτησης και της υποταγής είχαν επέλθει ανεπιστρεπτί καθώς η ζωντάνια, η συντροφικότητα και η οικειοποίηση του δημόσιου χώρου αποτελούσαν έντονα χαρακτηριστικά εκείνων την ημερών. Χιλιάδες μαθητές μπόρεσαν και είδαν τον εαυτό τους στο πρόσωπο του δολοφονημένου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προβαίνοντας άμεσα σε καταλήψεις των σχολείων τους, επιθέσεις στα  Α.Τ. των περιοχών τους και έχοντας καθημερινή παρουσία στο δρόμο συγκρουόμενοι με τις δυνάμεις καταστολής αψηφώντας την τρομοϋστερία και την τρομολαγνία, που προσπαθούσε να επιβάλει η ελληνική κυβέρνηση για να αποσυμπιέσει τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά , με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πάνω από 250 συλλήψεις και τις εκατοντάδες «προληπτικές»  προσαγωγές , αλλά και την ωμή βία των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ. Αυτά, βέβαια, ήταν μόνο η αρχή του τι θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια ως και σήμερα. Διώξεις και επικηρύξεις αγωνιστών, επιθέσεις και εκκενώσεις καταλήψεων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, βασανιστήρια από αστυνομικούς σε μετανάστες και αγωνιστές για απόσπαση DNA και σπάσιμο του τσαμπουκά , προφυλακίσεις αγωνιστών χωρίς στοιχεία με κατασκευασμένα κατηγορητήρια, θωράκιση του κράτους έκτακτης ανάγκης, υποταγή στο δόγμα «τάξη και ασφάλεια», ωμή και απροκάλυπτη βία των αστυνομικών ταγμάτων εφόδου, συνεργασία για την καταστολή με τους παρακρατικούς φασίστες της Χρυσής Αυγής ή όποιους άλλους «χρήσιμους ηλίθιους» και η λίστα για την ωμότητα της καταστολής δεν έχει τελειωμό.  Στον αντίποδα όλων αυτών οι εξεγερμένοι έχοντας και τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας παρέμειναν στο δρόμο και για 3 εβδομάδες ο μύθος της κοινωνικής ειρήνης και συναίνεσης είχε καταρρεύσει καθώς η νόμιμη και δίκαιη αντι-βία ήταν πολύτιμο όπλο στα χέρια των εξεγερμένων αμφισβητώντας έμπρακτα και σπάζοντας το μονοπώλιο της βίας του κράτους.

Στον απόηχο όλων αυτών, ο Δεκέμβρης μπόρεσε και συσπείρωσε πλήθος κόσμου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, καθώς αυτός ο χώρος ήταν που έδωσε τον πιο δυναμικό τόνο κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και μπόρεσε να πυροδοτήσει αντιστάσεις, βάζοντας ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ακηδεμόνευτων αγώνων και θέτοντας τη βάση για τα συλλογικά αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που θα ακολουθούσαν. Εγχειρήματα, τα οποία αποτέλεσαν χώρους εδαφικοποίησης των αγώνων μακριά από ιεραρχικές και πρωτοποριακές λογικές, που τότε απαξιούσαν για το νόημα της εξέγερσης. Κομμάτια της Αριστεράς, μιλούσαν για προβοκάτορες και κουκουλοφόρους, γιατί πολύ απλά, αυτοί οι «κουκουλοφόροι» δεν ελέγχονταν από την κομματική ιεραρχία, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την δήλωση της γ.γ. του ΚΚΕ πως “στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι” , επιβεβαιώνοντας την ταυτότητα που δικαίως διεκδικεί το ΚΚΕ, του ”περιφρουρητή” της αστικής δημοκρατίας. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και πήρε σημαντικό μέρος στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη, προκειμένου να εξαργυρώσει ψήφους από κομμάτια του α/α χώρου, όπως αποδείχτηκε, έμεινε σε μια στείρα καταγγελιολογία ενάντια στην τότε κυβέρνηση και δείχνοντας τα ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά του τονίζοντας πως αυτό που χρειάζεται-και μέσα στον απόηχο της εξέγερσης- είναι μεταρρυθμίσεις για την αλλαγή της εξουσίας.

Αυτό που δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί καθαρά κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν οι προοπτικές του κινήματος σε ένα μακροπρόθεσμο μέλλον, καθώς και το ξεπέρασμα του αυθόρμητου χαρακτήρα, που καλώς είχε. Η μαχητικότητα, η ζωντάνια, η αυταπάρνηση και τα αντανακλαστικά του α/α χώρου ήταν που τον έκαναν να έχει την πολιτική ηγεμονία και να επηρεάσει τα γεγονότα της εξέγερσης. Ο αφορμαλισμός και τα αυθόρμητα χαρακτηριστικά, που δεν μπορούσαν να χαράξουν ένα πολιτικό στρατηγικό πλάνο και συλλογικές αφηγήσεις πάνω στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική δημόσια σφαίρα έδειξαν τα όρια του κινήματος εκείνη την εποχή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κίνημα του Δεκέμβρη να υποταχθεί σε πρωτόλειες πολιτικές έννοιες. Έμεινε σε ένα αντιμπατσικό επίπεδο, κυρίως εστιασμένο στο μένος ενάντια στην αστυνομία και παρέμεινε διασπασμένο στις γειτονιές , όπου ο βασικός κορμός του, οι μαθητές, πολιορκούσαν τα αστυνομικά τμήματα.

Από την μεριά μας, οφείλουμε να κατανοήσουμε τα πλούσια εργαλεία που δίνει ο Δεκέμβρης και το πως οι αυθόρμητες εξεγέρσεις μπορούν να αποτελέσουν το ξεπέρασμα για την συνολικότερη κοινωνική επανάσταση και τον διαρκή αγώνα. Χρέος των κινημάτων, που οραματίζονται τον ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, είναι να βρουν τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μπορούν να συνολικοποιούν τον αγώνα τους αποκομίζοντας εμπειρίες για την χάραξη ενός κοινού πολιτικά σχεδιασμού εμπλουτίζοντας τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στο παρόν και στο μέλλον.

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση 

Party οικονομικής ενίσχυσης για δικαστικά έξοδα

 

Party οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη δικαστικών εξόδων. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Κανένας σύντροφος και καμία συντρόφισσα μόνος του και μόνη της .

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ, ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ (κείμενο που μοιράζεται σε σχολεία της Μυτιλήνης)

Τις τελευταίες εβδομάδες οι φασίστες προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να κάνουμε καταλήψεις για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών. Πρέπει να σταθούμε αποφασιστικά απέναντί τους. Ο Εθνικισμός σημαίνει εθνική βλακεία. Όσοι δεν μπορούν να δουν ότι φτωχοί και εκμεταλλευόμενοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες και ότι οι μεγάλοι και ισχυροί μάς βάζουν να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για τα δικά τους συμφέροντα είναι ηλίθιοι.

Η Μακεδονία μοιράζεται μεταξύ τριών χώρων. Όσοι, λοιπόν, λένε τώρα ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, στη πραγματικότητα δεν μιλάνε για το ελληνικό τμήμα, αλλά για το υπόλοιπο. Είναι ένα σύνθημα που μας καλεί σε νέες πολεμικές εκστρατείες ενάντια στους γείτονές μας. Την τελευταία φορά που η ελληνική νεολαία πείστηκε από τους προγόνους τους, πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι στη μικρασιατική καταστροφή και ξενιτευτήκαν εκατομμύρια. Οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι, οι Ναζί στη Γερμανία, ήθελαν να κάνουν την Ευρώπη μία μεγάλη Γερμανία. Το αποτέλεσμα ήταν στην ελληνική κατοχή να πεθάνουν 1 εκ άνθρωποι. Οι ναζί είναι αυτοί που σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα, τον Σαχτζάτ Λουκμάν. Είναι αυτοί που δεν γουστάρουν τους ελεύθερους ανθρώπους, τους διαφορετικούς, όσους παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Είναι αυτοί που είναι με το μίσος. Είναι αυτοί που θέλουν να μας βάλουν να πολεμούμε μεταξύ μας, ενάντια στους συμμαθητές μας από άλλες χώρες.

Είναι αυτοί που σκότωσαν τον Αλβανό μετανάστη εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε στην Κέρκυρα πριν από λίγες μέρες. Είναι αυτοί, που εκμεταλλεύονται εργασιακά τους μετανάστες σαν τον Πετρίτ για να πλουτίσουν, αφού πρώτα τους εξαθλιώσουν από κοινού με το κράτος. Είναι αυτοί που και στο παρελθόν δεν δίστασαν να στήσουν πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες αλβανικής καταγωγής στο κέντρο της Αθήνας το 2004 και να διαπράξουν ακόμα πολλά εγκλήματα εις βάρος μεταναστών, κάποια από τα οποία έχουν κουκουλωθεί από τους κρατικούς θεσμούς, όμως βρίσκονται χαραγμένα στη συλλογική μας μνήμη.

Οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές μιλάνε για την κοινή πάλη των λαών ενάντια στα αφεντικά, στον εθνικισμό και στους ταξικούς μας αντιπάλους. Μας θέλουν χωρισμένους να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για να μας ελέγχουν καλύτερα. Ο εχθρός μας δεν είναι ο γείτονάς μας. Ο εχθρός είναι μέσα στη χώρα μας και ονομάζεται εθνικισμός, καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός. Είναι όλοι όσοι μας έκοψαν τα μαθήματα, τους δασκάλους, τα κτήρια- δήθεν για να πληρώσουν τα χρέη μας. Είναι όλοι, όσοι μας στέρησαν τα όνειρά μας και μας είπαν ότι πρέπει να δουλεύουμε σκληρά και να το βουλώνουμε σε ένα παιχνίδι στημένο για να ευνοεί μόνο τους πλούσιους.

Για όλα αυτά και ακόμα παραπάνω πρέπει να πετάξουμε με τις κλωτσιές τους φασίστες από τα σχολεία μας. Όλοι μαζί, Έλληνες, Αλβανοί, Βούλγαροι, Μακεδόνες, Τούρκοι ενάντια στα φασιστικά τέρατα. Είμαστε ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών από Διεθνιστική και Επαναστατική πλευρά. Θέλουμε σχολεία ανοιχτά στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, και παιδεία διεθνιστική, και όχι την εθνική μυωπία του Μητσοτάκη και του Μιχαλολιάκου.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, Η ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση 

 

Εκδήλωση-Συζήτηση και κάλεσμα σε πορεία για τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου

Εκδήλωση 5/12, 18:00

Στο Αυτόνομο Στέκι στο υπόγειο του τμήματος του Περιβάλλοντος με θέμα : “6 Δεκέμβρη – ημέρα αντίστασης και μνήμης ενάντια στην κρατική καταστολή και οι απαντήσεις του κινήματος”.

Στην εκδήλωση θα συμμετέχει σύντροφος από την αναρχική συλλογικότητα Όμικρον 72, μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων.

Διαδήλωση 6/12, 18:00 Πλατεία Σαπφούς

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση 

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και οι συνολικότεροι αγώνες κατά την διάρκεια της επταετούς δικτατορίας των συνταγματαρχών αποτελούν σημεία ορόσημο των κοινωνικών και ταξικών αγώνων που δόθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου αποκρυσταλλώθηκαν με τον πιο εμφατικό τρόπο οι ακηδεμόνευτοι αγώνες των καταπιεσμένων, ενάντια στον κόσμο της εξουσίας για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Τα συνθήματα «κάτω η εξουσία», «κάτω το κεφάλαιο» που αποτελούσαν από τα κεντρικά συνθήματα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, παραμένουν χαραγμένα στη συλλογική μας μνήμη μπολιάζοντας μας με τα προτάγματα της κοινωνικής χειραφετήσης, της αυτοθέσμισης και του συνολικότερου κοινωνικού ριζοσπαστικού μετασχηματισμού στις σημερινές συνθήκες, που το κράτος και ο κόσμος του κεφαλαίου εξαπολύουν στους από τα κάτω μια λυσσαλέα επίθεση δημιουργώντας ένα συνεχές βαρβαρότητας.

45 χρόνια μετά την πτώση της Χούντας, η αστική δημοκρατία έρχεται να επιβάλλει ένα καθεστώς αυταρχικοποίησης. Αν και η διαχείριση του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος αλλάζει προσωπείο, (πότε δεξιό, πότε σοσιαλδημοκρατικό, πότε «πρώτη φορά αριστερά») η βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου αποτυπώνεται με τον πιο εμφατικό τρόπο στον κοινωνικό ιστό. Το καθεστώς εξαίρεσης, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ολοένα και πιο έντονη καταστολή, η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση εντός και «εκτός» μνημονίων, η μη πρόσβαση σε βασικές ανάγκες όπως υγεία και παιδεία αποτελούν μερικά μόνο κομμάτια του σημερινού ψηφιδωτού που προσπαθεί να επιβάλλει ο κόσμος και οι διαχειριστές της εξουσίας για την περαιτέρω διαιώνιση αυτού του άθλιου και αυταρχικού συστήματος. Έτσι, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το δόγμα «τάξη και ασφάλεια», που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι, προσπαθούν να ανακόψουν τον εσωτερικό εχθρό και τις αντιστάσεις του δημιουργώντας ένα καθεστώς στρατιωτικοποιήσης και κοινωνικού εκφασισμού για την παραμονή τους στην εξουσία, αλλά και στη διαχείριση των αγώνων των εκμεταλλευόμενων, ντόπιων και μεταναστών.

Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε να συγκροτήσουμε τα κινήματα εκείνα που θα φέρουν στο προσκήνιο τα χειραφετητικά προτάγματα μέσω των ακηδεμόνευτων αγώνων σε κάθε πτυχή και πεδίο της καθημερινότητας. Στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία. Σήμερα, είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να ορθώσουμε ανάστημα και να υπερβούμε το φόβο και την αδράνεια, απέναντι σε κράτος και αφεντικά, που το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι περισσότερη εκμετάλλευση, καταπίεση, πόλεμο και κοινωνικό κανιβαλισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες, το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου να αποτελέσει πυξίδα ανοίγοντας το δρόμο στις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις του μέλλοντος ενάντια στον κομφορμισμό, στον ατομισμό και στην κοινωνική παραίτηση.

 ΚΑΛΕΣΜΑ-ΠΟΡΕΙΑ : 17/11, 18:00 , ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

 

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση 

5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ| ΜΝΗΜΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

 

Εμείς κανέναν δεν μισούμε. Αφήστε μας,

ν’ αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε.

Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε

παρά μονάχα κείνον που δε σέβεται τον Άνθρωπο.

(Γιάννης Ρίτσος, Συντροφικά τραγούδια)

Στις 18/9/2013 ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας δολοφονείται από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος του νεοναζιστικού τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής. Πέντε χρόνια μετά, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής παραμένουν ατιμώρητοι, κάτι που φανερώνει πως η αστική δικαιοσύνη δεν θέλει να τιμωρήσει μέσω της δικαστικής οδού τους δολοφόνους της Χ.Α.  αφού ο φασισμός είναι αναπόσπαστο εργαλείο τους κράτους και του κεφαλαίου. Ακόμα και αν καταδικαστεί η Χ.Α. ως εγκληματική οργάνωση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ξεμπερδέψαμε με το τέρας του φασισμού στον ελλαδικό χώρο, καθώς φασίστες δεν είναι μόνο οι νεοναζί της Χ.Α. και η δολοφονία του Π. Φύσσα δεν ήταν το μόνο έγκλημα του φασισμού στην Ελλάδα. Ο φασισμός δεν εκφράζεται μόνο μέσα από θεσμικά κόμματα, αλλά και από τον πρώτο Μακεδονομάχο, που δεν χάνει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε εθνικιστικά συλλαλητήρια μίσους, μέχρι και τον τελευταίο χριστιανοταλιμπάν που δε θα διστάσει να επιτεθεί σε ένα εννιάχρονο κορίτσι επειδή φοράει μαντήλα.

Είναι χαρακτηριστικό πως η Χ.Α. άρχισε να αντιμετωπίζεται ως νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση από το κράτος, τους μηχανισμούς του και την κοινή γνώμη μετά τη δολοφονία του Φύσσα, ενός λευκού Έλληνα rapper, ενώ όλες οι προηγούμενες εγκληματικές ενέργειες της φαινόταν να περνούν απαρατήρητες ( δολοφονία Σ. Λουκμάν, επίθεση σε Αιγύπτιους ψαράδες, ρατσιστικά πογκρόμ σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας κ.ά ).

Όσον αφορά τη Μυτιλήνη βλέπουμε πως η οργανωμένη επίθεση με στόχο οικογένειες μεταναστών και αλληλέγγυους, που έγινε στην πλατεία Σαπφούς στις 22/4/2018,στην οποία συμμετείχαν καταστηματάρχες, οργανωμένοι οπαδοί και «αγανακτισμένοι» πολίτες του νησιού, δεν αναγνωρίζεται ως μια φασιστική επίθεση μίσους, αλλά θεωρείται μια πράξη απόγνωσης και αγανάκτησης των ντόπιων με αφορμή το μεταναστευτικό. Φαίνεται, μάλιστα, πως αυτή δεν είναι μόνο η θεώρηση της Χ.Α. σχετικά με αυτό το γεγονός, αλλά και της τοπικής δεξιάς, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία σε μια προσπάθεια εύρεσης ψήφων στις επικείμενες εκλογές. Μια Ν.Δ. ,η οποία μαζί με το ΠΑΣΟΚ ως συγκυβέρνηση το 2013 οδήγησαν τη Χ.Α. στη δικαιοσύνη, δεν ξεχνάει να εξαπολύει το ακροδεξιό της δηλητήριο δείχνοντας πως οι δήθεν «αντιφασιστικές» της ευαισθησίες ήταν προσωρινές.

Πρέπει να γίνει κατανοητό, συνεπώς, πως η σιωπή και η ανοχή απέναντι στο φασισμό είναι συνενοχή, καθώς επιτρέπει στις ρητορικές και πρακτικές μίσους να εδραιωθούν και να κυριαρχήσουν. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να ορθώνει κανείς το ανάστημά του απέναντι στο φασισμό σε κάθε κοινωνικό πεδίο και σε κάθε του έκφραση, όπως ακριβώς έκανε και ο Παύλος Φύσσας. Να ξεκαθαρίσουμε, επίσης, πως μια διπλωματική ουδέτερη στάση για μια εγκληματική φασιστική ενέργεια, όπως το πογκρόμ εναντίον των μεταναστών στην πλατεία Σαπφούς και η δολοφονία του Φύσσα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως υποκριτική και να συνεχίσει να οπλίζει το χέρι των φασιστών. Το τέρας του φασισμού δεν είναι μακριά από εμάς. Όπως έχει φανεί και στο νησί μας είναι κάτι, που βρίσκεται ανάμεσα μας και όσο η κοινωνία αδυνατεί να το αναγνωρίσει σε όλες του τις εκφάνσεις, τόσο θα του δίνει πάτημα για να αναπτύσσεται.

Η ημέρα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, στον εθνικισμό, στο φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά. Η μάχη ενάντια στο φασισμό είναι η μάχη για τη ζωή απέναντι στο θάνατο.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ,ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΡΙΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, 18.00 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

 Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση 

 

 

Τοποθετημένη σε ένα γεωγραφικό σημείο-αιχμή, λόγω της παραμεθοριακής και διασυνοριακής ταυτότητας που την χαρακτηρίζει, η Λέσβος βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα στα πιο φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας. Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών, ένα μέρος των κατοίκων αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως “φρουρό” των εθνικών συνόρων, συνθήκη η οποία κατασκευάζεται κι ενισχύεται από τον κρατικό μηχανισμό. Το γεγονός αυτό, προκύπτει ως φυσικό επακόλουθο των μακροχρόνιων διακρατικών ανταγωνισμών, οι οποίοι τρέφουν κι αναπτύσσουν εθνικιστικές ρητορικές και πρακτικές. Δεδομένης και  της ιστορικής ιδιαιτερότητας του νησιού, αξίζει να σημειωθεί η ύπαρξη και συνέχεια ενός ακροδεξιού (παρα)κρατικού μηχανισμού, ο οποίος εκμεταλλεύεται/δημιουργεί γεγονότα προκειμένου να καθορίζει τις κοινωνικές δράσεις και αντιδράσεις, λειτουργώντας με τον ανάλογο τρόπο στην εκάστοτε συγκυρία. Επομένως, με βάση όλα τα παραπάνω, η ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της, χρησιμοποιεί πότε τοπικά και πότε κεντρικότερα ζητήματα με σκοπό να εδραιωθεί στο δημόσιο χώρο και λόγο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το οποίο χρησιμοποιεί εργαλειακά η ακροδεξιά στο νησί της Λέσβου, είναι το μεταναστευτικό.

Η μετανάστευση δεν είναι κάτι καινούριο, υπήρχε πάντα στις ανθρώπινες κοινωνίες και ιδιαίτερα στο νησί της Λέσβου που ήταν και είναι ένα πέρασμα για τους μετανάστες κάθε εποχής. Τα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών δεν άργησαν να εμφανιστούν, μαζί τους και οι αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών ενάντια στην εξαθλίωση. Τέσσερα χρόνια μετά το κλείσιμο του πρώτου κέντρου κράτησης στο νησί, αυτό της  Παγανής, το 2013 αναγγέλλεται από τον Δένδια η κατασκευή του κολαστηρίου της Μόριας. Το κλείσιμο των συνόρων και η υπογραφή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, έχουν ως επακόλουθο την αλλαγή όσον αφορά τη διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών αλλά και την ανάδυση του ρατσιστικού οχετού.

Ως αποτέλεσμα της συμφωνίας, το “προφίλ” των μεταναστ(ρι)ών μετατρέπεται από την φιγούρα των περαστικών σε μόνιμα εγκατεστημένο “βάρος” και οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβίζονται στη Λέσβο. Από εκείνο τα σημείο κι έπειτα, η πραγματικότητα αλλάζει δραματικά, με “νέους” πρωταγωνιστές να εισέρχονται στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο. Από τον Μάιο του 2016 μέχρι τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, η Πατριωτική Κίνηση Μυτιλήνης (φασίζουσα οργάνωση) και η ακροδεξιά στο νησί, προσπαθούσαν να εδραιωθούν και να σηκώσουν κεφάλι στο δημόσιο χώρο. Μία από τις πρώτες οργανωμένες και μαζικές εμφανίσεις τους, ήταν την ημέρα της επετείου της δολοφονίας του Π. Φύσσα (2016), όπου γίνεται το κάλεσμα για την υποστολή σημαίας. Τους μήνες που ακολούθησαν, δημοσιεύματα μαύρης προπαγάνδας για καψίματα σημαίας, βιασμούς από μετανάστες και βεβηλώσεις ορθόδοξων εκκλησιών, έδιναν και έπαιρναν στον τοπικό ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο. Όσο η πολιτική Ευρώπης και Σύριζα-ΑΝΕΛ εξαθλίωνε συνεχώς τους εγκλωβισμένους ανθρώπους στο νησί, η προπαγάνδα και οι προσπάθειες της ακροδεξιάς εντείνονταν όλο και περισσότερο. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί, πως μετά από αγώνες του κινήματος, σε συνδυασμό με την αδυναμία των ίδιων να εδραιωθούν, τα γραφεία της Χρυσής Αυγής είχαν σταματήσει να λειτουργούν από το 2016, μέχρι και το οριστικό τους λουκέτο τον Φλεβάρη του 2017. Τις εκδηλώσεις βίας και τη ρητορεία μίσους αναλαμβάνουν πλέον «αγανακτισμένοι πολίτες», καταστηματάρχες της πόλης αλλά και επαγγελματικοί/επιστημονικοί φορείς του νησιού, προσφέροντας το απαραίτητο προκάλυμμα στην προσπάθεια να αποποιηθούν το φασιστικό προφίλ και την οποιαδήποτε σύνδεση με την Χ.Α.. Η οποιαδήποτε προσπάθεια δημόσιας εμφάνισης αγωνιζόμενων μεταναστ(ρι)ών αντιμετωπίζεται με διωγμούς και συλλήψεις, πάντα με την αρωγή και την ανοχή του δημάρχου και της τοπικής Νέας Δημοκρατίας,  με αποκορύφωμα το πρωτοφανές πογκρόμ στις 22/4/2018. Εκείνη την ημέρα η βία, οι πέτρες και οι φωτοβολίδες εναντίον αλληλέγγυων και μεταναστ(ρι)ών βρέθηκαν να μην είναι απλώς ανεκτές από τις αστυνομικές αρχές, αλλά, όπως και σε κάθε προηγούμενη εκδήλωση μίσους, να αποκτούν κοινωνική νομιμοποίηση από μία ευρεία μάζα που παρακολουθούσε και επικροτούσε τις επιθέσεις.

Έχοντας, λοιπόν, βιώσει στο πετσί μας το φασισμό με ή χωρίς σβάστικα τα τελευταία χρόνια και θέλοντας παράλληλα να δώσουμε μια μαζική απάντηση στα γεγονότα της πλατείας Σαπφούς στις 22/4, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το 2ο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Λέσβου. Σκοπός αυτού του φεστιβάλ είναι να ανταλλάξουμε σκέψεις και θέσεις με κομμάτια της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο, γύρω από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τόσο εδώ, όσο και σε άλλες περιοχές. Κεντρικό θέμα της πολιτικής εκδήλωσης θα είναι “Οι όψεις του φασισμού με ή χωρίς σβάστικα στον ελλαδικό χώρο”. Αντιλαμβανόμαστε πως είναι ένα ζήτημα που κληθήκαμε και θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε οι περισσότεροι/-ες από εμάς στο άμεσο μέλλον, όπως για παράδειγμα στη Δ.Ε.Θ., σε πορείες για το μακεδονικό, σε αγώνες μεταναστ(ρι)ών και στην παρουσία τους στον δημόσιο χώρο, στις επερχόμενες εκλογές με υποψηφίους δημάρχους και βουλευτές που θα προσέρχονται με “πατριωτικό” προφίλ. Όπως, αντίστοιχα, αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται για “κεραυνό εν αιθρία”, αλλά για ένα κοινωνικό φαινόμενο με ρίζες στο χώρο και στον χρόνο, στο όποιο οφείλουμε να διαμορφώσουμε τις δικές μας συλλογικές απαντήσεις με τα ανάλογα “ριζώματα” κι αιχμές.

Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στην Μυτιλήνη, στις 28 & 29 Σεπτεμβρίου. Την Παρασκευή 28 στις 18:00 θα πραγματοποιηθεί πορεία στο κέντρο της πόλης και το βράδυ θα ακολουθήσει συναυλία hip-hop στο χώρο του Πανεπιστήμιου Αιγαίου. Η δεύτερη μέρα θα ξεκινήσει με την πολιτική εκδήλωση και στη συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση. Τέλος, το ίδιο βράδυ θα ακολουθήσει punk-rock συναυλία

Αυτοοργανωμένα & συλλογικά εγχειρήματα Μυτιλήνης

 

Συλλογικότητες που στηρίζουν:

Αντιφασιστικός Συντονισμός Λέσβου

Αυτόνομο Στέκι

Musaferat, Ομάδα Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης

Anormin@, Φεμινιστική/αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης

Ομάδα Βιβλιοθήκης της Κατάληψης στο Μπίνειο

Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση ★

Αυτοδιαχειριζόμένο Στούντιο στο Χατζηγιάννειο

Αυτοοργανωμένο Ραδιόφωνο  Μυτιλήνης 105 FM

 

Διήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ

στην Κατάληψη στο Μπίνειο

από αυτοοργανωμένα και συλλογικά εγχειρήματα της Μυτιλήνης

 

Πρόγραμμα:

Παρασκευή 22 Ιουνίου

19.00 Εκδήλωση από την Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση με θέμα: “Κεφάλαιο και Φασισμός”

22.00 Καφενείο Οικονομικής Ενίσχυσης και Συλλογική Κουζίνα

 

Σάββατο 23 Ιουνίου

17.00 Τουρνού Μπάσκετ 3on3 στα Κεντρικά Λύκειο Μυτιλήνης (εγγραφές στις 16.30)

20.00 Κουζίνα στην Κατάληψη στο Μπίνειο από τη συλλογικότητα No Border Kitchen

22.00 Live με συγκροτήματα από το Αυτοοργανωμένο Studio Χατζηγιαννείου

 

*Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων στο χώρο της κατάληψης θα υπάρχει διαθέσιμο υλικό των συλλογικοτήτων.

Αυτοοργανωμένα & συλλογικά εγχειρήματα Μυτιλήνης

Party οικονομικής ενίσχυσης

Party οικονομικής ενίσχυσης στην κατάληψη του Μπινείου, Παρασκευή 15/6, μετά τις 23:00

Ως Πολιτική Συνέλευση για την Κοινωνική Χειραφέτηση επιλέγουμε τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά την συνειδητή εναντίωσή μας στους σύγχρονους γραφειοκρατικούς και κομματικούς φορείς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τόσο η πολιτική μας αυτονομία, όσο και τα αντιεραρχικά χαρακτηριστικά μας αποτελούν μόνο κάποια στοιχεία των πολιτικών μας προταγμάτων, τα οποία σκιαγραφούν στο εδώ και τώρα την κοινωνία που προτάσσουμε και επιδιώκουμε. Η πολιτική και κοινωνική μας αυτονομία απαιτεί ωστόσο και οικονομική ανεξαρτησία. Για αυτό το λόγο επιλέγουμε την διεξαγωγή ενός πάρτυ τόσο για την οικονομική ενίσχυση των δράσεών μας, όσο και για να δώσουμε ζωντάνια στις καταλήψεις και στις δομές αγώνα που συμμετέχουμε/ στηρίζουμε.